De molen is de opvolger van een in 1717 omgewaaide standerdmolen, een grafelijkheidsmolen met pachter-molenaar. In 1793 werd Jan van Vliet eigenaar en die deed hem in 1825 vervolgens over aan Gerhardus Jacob Haverkamp. Vervolgens maalden hier tot 1966 drie generaties Haverkamp, in dat laatste jaar kwam de molen buiten bedrijf. Al die tijd was hij uitgerust met drie koppel stenen.

In 1966 kocht de firma Kievit & Kleykamp de molen en in 1968 vestigde zich in de inmiddels geheel gewitte molen een kunst- en antiekhandel. Voor de molen betekende dat niet veel goeds: al snel ging de toestand achteruit. Zo was de staart vastgestort in een blok beton, zodat kruien niet meer mogelijk was. Draaien was er toen ook niet meer bij.
Net als veel andere stenen molens in Nederland diende deze molen vroeger als "reclamezuil". Er zijn tijden geweest dat de molen behangen was met (vermoedelijk) metalen platen met reclame-opdruk. Pas in de jaren zestig - toen de molen wit werd gekalkt - verdween de laatste tekst van de romp.

Na enkele wisselingen van eigenaar werd de molen in 1989 verkocht aan A. van Lenningh. Tijdens zijn eigenaarschap vond een grote restauratie plaats. In 1994 werd de molen voorlopig onttakeld; in 1995 werd een geheel vernieuwde kap geplaatst en in 1997 volgde het gevlucht. De molen had voor de laatste restauratie een vangstok én een trommel. Bij de laatste restauratie verdween de vangstok, vermoedelijk voorgoed; ook werden de ophekking en schildering van het wiekenkruis sterk gewijzigd in vergelijking met de situatie vóór de restauratie.

Begin 2013 werd om de fundering aan de buitenkant een betonnen band gestort omdat deze verstevigd moet worden. In oktober 2013 werd de staart geheel vernieuwd. Datzelfde jaar is een hek naast de molen geplaatst wat er voor heeft gezorgd dat draaien nog maar voor circa 25% mogelijk is.

In juli 2015 werden alle balken ontdaan van een zwarte verflaag. Een vroegere eigenaar had plannen om de molen inwendig te verbouwen tot een soort van woning en was vast begonnen met verbouwen. Uiteindelijk liep dit allemaal vast. Nu ziet de molen er van binnen weer uit als een korenmolen, vol van interessante details, zoals de extra ondersteuning onder de donsbalk, die gevormd wordt door stukken uit oude houten roeden.

Na 2015 is veel werk verricht aan het gehele metselwerk: vele scheuren behandeld, romp opnieuw gevoegd en gestraald en daarna nieuw stucwerk in een witte tint.
Na vernieuwing van de vloer op de begane grond is daar ook een onderkomen voor de molenaar getimmerd. Overigens was de molen daarmee bepaald nog niet maalvaardig: vooral de vloer van de steenzolder was slecht. In het late najaar van 2016 is daarin voorzien: de gehele steenzoldervloer is vervangen, evenals diverse balken. Eén koppel stenen is (nog zonder kuip), met het oog op de toekomst, verplaatst naar de zuidkant, omdat daar al een regulateur zit. De trap naar de steenzolder is verplaatst naar het midden en kreeg een nieuw hek. Ook de ladder naar de kapzolder werd vervangen door een vaste trap.

In de zomer van 2017 is de molen een tijdje stilgezet vanwege de matige staat van het houtwerk van het wiekenkruis. Eind augustus werden de windborden beter vastgezet waarna draaien weer mogelijk werd. Verder herstel moet nog volgen.
Vroeg in 2019 kreeg de molen een geheel nieuw kruirad, het oude was vrijwel geheel verrot. De molen was daarna als vanouds draaivaardig en draaide ook zeer regelmatig.

In mei 2020 heeft men beide roeden kaalgezet en vervolgens gestreken, om die elders te laten repareren. 8 juli werden zij weer gestoken.